ΟΚ, να μια σύντομη ιστορία:
Την πρώτη αυγή του πρώτου καλοκαιριού την μέρα που μία μεγάλη αυτοκρατορία αναρωτιόταν αν μπορούσε να αυτοκτονήσει με μαχαίρι βουτύρου, ένα αγόρι του γένους των ανθρώπων, όχι και τόσο έξυπνο, κουρασμένο με το να γελάνε για τις περιθωριακές ιδέες του, αποφάσισε να κάνει τη βόλτα του, μοιράζοντας άσεμνες χειρονομίες στους ευγενείς που έπλεαν τα λοίσθια εκεί γύρω συνεχίζοντας να γελάνε. Περιπλανώμενο στη μαινόμενη εξοχή βρήκε ένα τιγράκι, τον Φαπ.
Παρένθεση στην ιστορία: Αρχαίοι μύστες ολίγον τι ξεμωραμένοι ήξεραν το φοβερό μυστικό του ζώου. Μυθικό μα όχι σπάνιο, το όνομά του σήμαινε Φτωχοί Ανόητοι Παραπλανημένοι, όνομα περιεκτικό της πολυπληθίας του σαν μέλος του είδους. Κι οι ακαδημαϊκοί της εποχής συμφωνούσαν σίγουρα για το Φ και το Α, το Παραπλανημένοι ωστόσο από πού προέκυπτε; Ίσως μάλιστα προς χάρην της επιστημονικής αδελφότητας να το ονόμαζαν Φα, αλλά όλοι θα το μπέρδευαν με το σαμπουάν.
Και συνεχίζω:
Το τιγράκι αποδείχτηκε καλός συζητητής για τα κριτήρια του μέσου αστού: κυρίως πρόθυμος ακροατής κι έτοιμος να συμφωνήσει. Το αγόρι περνούσε πολλές ώρες με το τιγράκι κι ανακάλυψε πως μπορούσε να το θρέψει με παχιά λόγια (που του έρχονταν φτηνότερα από fillet minion, no?) και ήταν χορταστικότερα από ολόκληρα ζουμερά βόδια. Περνώντας ακόμα περισσότερο χρόνο μαζί του, ωσάν πολυμήχανος εκπαιδευτής Μόκεμον™ , έχοντας αποκτήσει την εμπιστοσύνη του Φαπ που πλέον είχε θεριέψει, τον πήγε στην πόλη. Χρησιμοποιώντας τις άσεμνες χειρονομίες του για να δείξει εκείνους που τον εξοστράκισαν για τις προτάσεις του το αγόρι απολάμβανε τους καρπούς της υπομονής του με το τιγράκι, ο σεληνιαζόμενος Φαπ τους πετσόκοβε έναν προς έναν, ώσπου μέχρι και ο Βασιλιάς έπεσε θύμα του και μόνο το αγόρι έμεινε για να κυβερνήσει.
Πως τελείωσε η ιστορία;
Εν συντομία, το αγόρι υπερτίμησε τη δύναμη του Φαπ, τα έβαλε ταυτόχρονα με άλλα υστερικά-καλιγουλοειδή βρομόπαιδα σε ματωμένους θρόνους με δικά τους Φαπ σε συμμαχία με κάποιους περαστικούς χίπηδες, οι οποίοι φώναξαν το Μεγάλο Κακό Σαμουράι (μεικτής μισθοδοσίας), ο οποίος παρέα με τα φαπάκια και μ’ ένα χτύπημα του κατάνα του που θα ζήλευε και Γάλλος chef όταν εξαπολύει την οργή του στο μαρούλι για τη σαλάτα έστειλε το Καταραμένο Αήθες Τομάρι-ΚΑΤ να συναντήσει τον μεγάλο Μανιτού.
Εντάξει, μπορεί να μην ήταν μικρή ιστορία.
Αλλά έχει πολλές παραλλαγές: άλλοτε το αγόρι το λένε Μπενίτο, άλλοτε Αδόλφο, άλλοτε Ναπολέοντα, ενίοτε Στάλιν, πρόσφατα Τζορτζ. Το Φαπ μένει Φαπ, ασχέτως χρώματος ή συνομοταξίας πάντως, προδομένο από την προπαγανδιζόμενη αλληλεγγύη των θηλαστικών.
Ελπίζω να μην κρατάτε την ανάσα σας περιμένοντας για κάποιο ηθικό δίδαγμα. Αν ναι, εκπνεύστε, χαλαρώστε και προσδεθείτε.
Η ιστορία αυτή έχει ανήθικο δίδαγμα: Υπάρχει πάντα μία βάση Φα (όχι το σαμπουάν) που περιμένει να γίνει Φαπ. Ακούγεται σχεδόν σαν χημική αντίδραση:
Φτωχοί-Ανόητοι ß + ‘Καλόπιστοι’ Μέντορες à Φτωχοί-Ανόητοι-Παραπλανημένοι
Οι αντίστοιχες σταθερές προκύπτουν από την κοινωνία της οποίας υποπροϊόν και/ ή βάση είναι οι Φαπ. Ενώ εμείς που τα κουβεντιάζουμε είμαστε οι εν θερμοκηπίω χειμάζοντες μέγιστοι διανοητές που βλέποντας τους πτωχούς τω πνεύματι αδερφούς μας και αντιλαμβανόμενοι την κατάσταση οφείλουμε στο όνομα υψηλών ιδανικών να υποβάλλουμε την άνωθι κείμενη λύση, να συσπειρωθούμε και να διατυπώσουμε την επόμενη ισορροπία, ε;
Γιατί ω μικροί μου υποκριτές, για σας οι Φαπ έτσι ήταν κι έτσι θα μείνουν, κακόμοιρες συνιστώσες, μόνο ο εκπαιδευτής μπορεί να είναι ηθικός ή όχι σε σχέση με το μικρό του πείραμα, διαμορφώνοντας ένα φτωχό Μόκεμον™ σύμφωνα με τα πρότυπα που νομίζει. Σας απαξιώ ως προδότες του πνεύματος των Μόκεμον™ , που κάθε πιτσιρίκι ολοκληρωμένο σε ανθρωπιστική παιδεία θα σας διαβεβαιώσει πως κρύβεται πίσω από του θριάμβους του Ass (μάλλον δε γράφεται έτσι).
Σκοπός αυτού του κεφαλαίου είναι να ορίσω την Κοινωνία σαν τον Επόμενο Οργανισμό, και να επιχειρήσω μία πρώτη ιστολογική προσέγγιση του Φαπ - συνοπτική καθώς το βιβλίο κάποτε πρέπει να τελειώσει.
Η αλήθεια είναι πως όλα πηγάζουν από το γεγονός πως είμαστε Complex Mammals:
Πολύπλοκοι και Κομπλεξικοί, επιβεβαιώνοντας την ορολογική και ορθογραφική συγγένεια των όρων. Για να εξηγήσω τι εννοώ όμως πρέπει να σας τροφοδοτήσω με κάποια παράλληλα διανοητικά μονοπάτια.
Συνεχίζοντας την ηθική και νοηματική μου κατρακύλα ως προς τα επίπεδα οργάνωσης της ανθρώπινης ομαδικότητας φτάνω επιτέλους στο αγαπημένο μου: τον άνθρωπο, το νευρικό κύτταρο του πραγματικά ανώτερου στην τροφική αλυσίδα, της κοινωνίας, που πολλοί παρομοιάζουν με ανθρωπομορφισμούς χωρίς να αντιλαμβάνονται την ουσιαστική αντιστοιχία που υπάρχει – Και την κοινωνία πια, οφείλουμε να την θεωρούμε βιολογικό οργανισμό!
Ο γερο Κάρολος στα Γκαλαπάγκος μάλλον δεν πρόσεξε πως τελικά ολόκληρη η κοινωνία προσώπων, καθώς ο καταμερισμός και η στρωμάτωση της κοινωνίας προχωρούσε ανήγαγε την ατομική πολυπλοκότητα σε κοινωνική, δίνοντας γένεση σε ένα νέο είδος; Εν ολίγοις, το γεγονός πως ο άνθρωπος σαν μονάδα δεν χρειαζόταν να αξιοποιεί το σύνολό της αντίληψης και των δυνατοτήτων του παρά να εκφράζει την προεπιλεγμένη διαφοροποίησή του επίσης γνωστή και σαν επάγγελμα-που-φέρνει-ψωμί-στο-τραπέζι, τον έκανε από συνέταιρο συμμέτοχο.
Ανοίχτε και καμιά βιολογία. Είναι λίγο τρομακτικό να βλέπεις τις αντιστοιχίες που υπάρχουν και τα μοτίβα που επαναλαμβάνονται στη φύση να μετουσιώνονται σε ανθρωπογενή φαινόμενα:
- Κύτταρο à Οργανισμός
- Άνθρωπος à Κοινωνία
Κι ακόμα:
- Απλό κύτταρο à…Πολυπλοκότητα…à Το πιο πολύπλοκο συγκριτικά κύτταρο
- Θηλαστικό à…Πολυπλοκότητα…à Επαγγελματίας Πολίτης με παραισθήσεις μεγαλείου
Συμπέρασμα: Εμείς ω Complex Mammals δεν είμαστε κάτι ενδιαφέρον, ούτε καν πρωτότυπο. Είμαστε το αντίστοιχο ενός τέλεια εξοπλισμένου μονοκύτταρου οργανισμού σε μία διαφορετική κλίμακα. Η βασική αρχή όμως και των δύο συστημάτων είναι πως οι πιο πολύπλοκες δομές (κύτταρο-άνθρωπος) είναι ικανές για την μέγιστη αλληλεπίδραση με το περιβάλλον αλλά και με άτομα του ίδιου πληθυσμού, συνεργατικά. Και τα δύο υποβάλλουν την αμέσως επόμενη δομή: Πολυκύτταρος οργανισμός-Κοινωνία αντίστοιχα.
Όσοι γνωρίζετε μαθηματικά, φέρτε στο νου σας την οργάνωση των μορφοκλασματικών. Όσοι δεν, πιείτε καμιά μπύρα γιατί μάλλον την χρειάζεστε.
Θεωρώ λοιπόν πως όλες οι υπάρχουσες δομές σε οποιοδήποτε επίπεδο είναι αποτέλεσμα αυτοοργάνωσης. Δεν ήταν ποτέ ζήτημα του εάν θα γίνουν αλλά το πότε, και μάλιστα αντιγράφοντας το μοντέλο της Μαμάς Φύσης (σαν καλά παιδάκια).
Και πάλι, περιορίζομαι ως προς την αυτοοργάνωση κάποιας μορφής κοινωνίας, όχι την συγκεκριμένη δομή της αν και…
Εδώ τίθεται το επόμενο ζήτημα και θα καταλάβετε γιατί επέμεινα στα προηγούμενα.
Εφόσον η κοινωνία για μας είναι το επόμενο στάδιο εξέλιξης ή μάλλον συνεξέλιξης, αυτό υπονοεί πως περαιτέρω διαφοροποίηση μας υποβάλλεται μέσω ερεθισμάτων εκ των άνωθι ή καθόλου, τουλάχιστον για ένα ευρύ ελεγχόμενο σύνολο. Όπως είναι επίσης φυσικό το ότι εάν η κοινωνία απαιτεί τον ’ κυτταρικό’ μας θάνατο για χάρη του συνόλου, θα υπακούσουμε κατά το αναμενόμενο στον ορισμό του, όπως πχ φυλάκιση επειδή μας λένε Jason και γουστάρουμε τα πριόνια ή εκτέλεση από νεοφώτιστους πολιτευτές επειδή ήμαστε μοναχοί στο Θιβέτ και μας αρέσουν τα πορτοκαλί.
Σε κοινωνίες όπου ευνοούνται τα δι’ αντιπροσώπων διακυβερνητικά συστήματα (βλέπε Πλανήτης Γη, Πλανήτης Έψιλον και χώρα των Χαρούμενων Πάντα) βλέπουμε πως κάποια ‘κύτταρα’ διαφοροποιούνται ώστε τελικά υποβάλλουν αλλαγές στην ίδια την κοινωνία ως σύνολο, φαινομενικά αντιστρέφοντας την σχέση: οι πολιτικοί, Homo Balconius.
Μια σειρά αξιοσημείωτων σχέσεων αναπτύσσονται:
Θεωρητικά, εάν διαφοροποιηθούμε σε πολιτικούς μπορούμε να διαχειριστούμε την μορφή της κοινωνίας και τους κανόνες που την διέπουν, θεωρητικοί διαχειριστές της προσωπικότητας της κοινωνίας. Το μόνο που αντικειμενικά μπορούν να διαχειριστούν ωστόσο είναι η διάθεση της κοινωνίας σε ένα dt, ούτε καν την αυτοδιάθεσή της. Με όρους Κοινωνικής Βιολογίας-Ανατομικής (επίσης ™) είναι ‘ορμόνες’ διαχείρισης αναβολικών και καταβολικών διαδικασιών στον θαυμάσιο αυτό οργανισμό. Και, όπως τα θαυμάσια αντίστοιχά τους στον μικρόκοσμο, είτε ταιριάζουν με τους υποδοχείς που έχει κάθε στιγμή η κοινωνία ή εξολοθρεύονται εν τάχει. Επομένως οι πολιτικοί δεν αποτελούν στην πραγματικότητα τους διαμορφωτές της κοινωνίας αλλά τους εκφραστές της. Μία κοινωνία που δεν νοσεί ή δεν είναι ετοιμοθάνατη δεν επιδέχεται σημαντικές τροποποιήσεις, ακριβώς όπως ένας οργανισμός.
Αν υπάρξει παρατεινόμενη κοινωνική νόσος ή ένδεια , όροι που περιλαμβάνουν ένα σύνολο αρνητικών αναδράσεων της κοινωνικής αυτοδιάθεσης, συνήθως πάνω στους Φαπ (όχι δεν τους ξέχασα), τότε ο θαυμάσιος αυτός οργανισμός αίρει τους μηχανισμούς αναστολής του προκειμένου να εκφραστούν αντιρροπιστικές τάσεις.
Σε αντιστοιχία με το σώμα μας, όταν πχ τροποποιεί τον μεταβολισμό του για να ανταποκριθεί στη νηστεία, έτσι και η κοινωνία ακόμα κι όταν επάγει τις μεγαλύτερες αλλαγές στην δομή και την προσωπικότητά της (πολίτευμα) κατ’ ανάγκη, η διαφοροποίηση των επιμέρους στοιχείων δεν αίρεται, μόνο αλλάζουν οι σχέσεις και το εύρος επικοινωνίας μεταξύ τους. Επομένως, το μόνο που μένει στο προσκήνιο είναι ο συλλογικός οργανισμός. Εφόσον είναι αθρόα βιώσιμος, δεν τίθεται θέμα επιμέρους μονάδων. Τουλάχιστον μέχρι την επόμενη επανάσταση…
Αυτή ιστορία, σε αντίθεση με την ιστορία του αγοριού και της τίγρης έχει ηθικό δίδαγμα:
Η κοινωνική εξέλιξη έχει καταλήξει να υποβάλλει τις ίδιες τις τις συνιστώσες στα άτομα, παραμερίζοντας μία μαγική διαδικασία: την εξέλιξη των ίδιων των ατόμων.
Καθώς ω Complex Mammal φίλοι μου η απαρχή του ορισμού σας, η πολυπλοκότητα, αποτελεί πια παγιδευμένο δυναμικό που καταναλώνεται πάντα προς τα πάνω και ποτέ σχεδόν ομοεπίπεδα. Ανεξάρτητα από την μορφή και το πολίτευμα που επικρατεί, είτε είναι αναρχία, δημοκρατία, φασισμός ή η λατρεία της Πράσινης Νυχτερίδας, η αλλοτρίωση είναι δεδομένη. Γιατί; Επειδή η βάση της κοινωνίας σήμερα περιμένει κάποιον να της πει τι να κάνει. Είναι εστιασμένη στην παραγωγική-καταναλωτική διαδικασία, τον κοινωνικό αναβολισμό-καταβολισμό και προσπαθεί απελπισμένα να ανταποκριθεί στα κοινωνικά μηνύματα. Και η μέγιστη φαντασίωση είναι πως κάποιο μικρό κυτταράκι-πολίτης θα κατορθώσει να δείξει τέτοια συμπληρωματικότητα όπου θα εξασφαλιστεί δια βίου και γενεών.
Άρα, το φυσικό είναι να επαναστατήσουμε. Να το κανονίσουμε για τις 8.00πμ αύριο.
Αμέ.
Πρώτον, μου λείπει ύπνος οπότε δε θα μπορέσω καν να ξυπνήσω.
Δεύτερον, η κοινωνική επανάσταση στα πλαίσια που η κοινωνία τείνει να αυτοοριστεί είναι προβλεπόμενη σαν μέθοδος εξυγίανσης και αποκατάστασης λειτουργίας μέσω αναδιάρθρωσης των δομών της.
Καλό δεν ακούγεται αυτό; Τότε γιατί εγώ δεν θα ξυπνήσω στις 8.00πμ αύριο;
Πρώτον γιατί μου λείπει ύπνος.
Δεύτερον, γιατί δεν είναι αρκετό.
Η ανελευθερία έχει ρίζες που φύονται όχι γενικά σε μια κοινωνική δομή αλλά σε κάθε ένα από τα επιμέρους στοιχεία της. Να τος πάλι ο Φαπ: δεν τον νοιάζει ποιον θα συναντήσει, τρελό ή σοφό. Περιμένει κάποιον να του πει τι να κάνει καθώς ετοιμάζεται να κινήσει για την πόλη. Και σίγουρα δεν θα τολμήσει κανείς να φέρει ως επιχείρημα πως η ελευθερία μοιράζεται με κουπόνια. Πολλοί πιστεύουν πως υπάρχει κοινωνική δομή, δηλαδή κοινωνική επιβολή υπό μορφή πολιτεύματος ή κοινωνικής αναδιάρθρωσης που ως δια μαγείας θα μας ελευθερώσει.
Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα μεταβάλλει την κοινωνία μας προς το καλύτερο, με βάση αντικειμενικές αρχές δια- και επί- βίωσης. Οι ρίζες της ανελευθερίας όμως θα έμεναν, καθώς θα έχουμε υποχρεωτικά πει, σε μια γενιά ανθρώπων που ως λίγοι οδηγήσαμε: ‘Να, αυτό είναι ελευθερία!’ . Έλεος…
Προσωπικά δεν θα με ενδιέφερε να οδηγήσω δούλους στην ελευθερία, ακόμα κι αν μπορούσα. Θα γινόμουν κι εγώ ένας Φαπ-εκπαιδευτής, με αγνότερα ίσως κίνητρα.
Αυτό είναι για μένα η ρίζα της εκφύλιση ουσιαστικών προσπαθειών όπως πχ η Γαλλική Επανάσταση σε Ναπολεοντισμό.
Διδασκόμαστε τον ντετερμινισμό σε κοινωνικό επίπεδο, αρχικά με την πρόφαση αυταπόδεικτων οδηγών-αξιών που δεν είμαστε σε θέση να αμφισβητούμε. Κι έτσι προσπάθειες αλλαγής (επαναστάσεις, γιατί όχι;) ξεκινούν με την ευρεία ελπίδα πως αποκαθιστούμε ιδανικά που θα μας οδηγήσουν, όχι πως ίσως πρέπει να δημιουργήσουμε νέα, που πιθανώς να αντιπροσωπεύουν την επανίδρυση της σκέψης μας.
Για μένα μία επανάσταση έχει αντικειμενικά πετύχει: ο Ανθρωπισμός.
Στο επίκεντρο πρέπει να μπει ο Άνθρωπος. Μία κοινωνία ελεύθερων ανθρώπων έχει το ένα, μοναδικό χάρισμα της τέλειας δημοκρατίας, αν όχι (τολμώ την υπερβολή) της θεϊκής κοινωνίας: κάθε ένας από εμάς οποιαδήποτε στιγμή είναι σε θέση να αντιπροσωπεύσει το σύνολο, ακόμα και σαν σύμβολο-προβολή του.
Η επανάσταση δεν έχει όνομα όσο το θηρίο που λέγεται Φαπ είναι ακέραιο και εξαθλιωμένο. Η κοινωνία προς το παρόν είναι το αναπόφευκτο οικοσύστημά μας. Δεν με ενδιαφέρει πραγματικά, σε αντίθεση με τους περισσότερους ελεύθερα σκεπτόμενους ανθρώπους, να οραματιστώ την τέλεια κοινωνία, η οποία θα έβγαζε τα κάστανα από τη φωτιά και θα φρόντιζε για τους φτωχούς και κοινωνικά παραγκωνισμένους, παρόλο που θα μου άρεσε σαν θερμοκήπιο των ιδεών μου και θα με έβρισκε θετικό σε κάθε τέτοια προσπάθεια ( μέχρι και στις 8.00πμ θα ξύπναγα, φανταστείτε…). Μ’ ενδιαφέρει να είναι τέτοια η παιδεία του καθενός ώστε να μπορεί να θέτει τους δικούς του όρους για τη κοινωνία που θα ήθελε να τον συμπεριλάβει, να είναι σε θέση να διεκδικεί και να συνδιαλέγεται σαν άνθρωπος.
Και είμαι σίγουρος πως μια τέτοια βάση θα δημιουργούσε την κοινωνία που της άξιζε, αφήνοντας με ανοιχτό το στόμα όλους τους θεωρητικούς κύρηκες του κρατισμού-καπιταλισμού-αναρχισμού-κουμμουνισμού και λοιπόν εις –μου.
Ουτοπικό ε;
Όχι.
Τα αριστερά κόμματα σήμερα, ως εναλλακτικές του αποδεδειγμένα παρωχημένου δικομματισμού δεν συγκεντρώνουν μόλις το 20-10% των ψήφων επειδή υπάρχει ένα 90% αμόρφωτων και/ή Φαπ. Συγκεντρώνουν τόσο επειδή για αρχή ένα 90% ατόμων δεν έχει προσπαθήσει να σκεφτεί τι πραγματικά ζητά από την κοινωνία, μόνο όπως λέει κι ο μπάρμπα-Σαμ σε ελεύθερη απόδοση, τι ζητάει η κοινωνία από αυτόν.
Και πάλι χρησιμοποιώ τα κόμματα ως ένα απτό παράδειγμα.
Ούτε αυτά θα σας σώσουν.
Too bad, ε; Αλλά για λίγο σας έκανα να πιστέψετε ότι η λύση είναι στο τι ψηφίζεται. Και ψηφίζεται η δεξιά.
Και όχι αριστερά.
Σίγουρα όχι το κέντρο.
Μπορεί το πάνω.
Ίσως το κάτω.
Κρατάτε την ανάσα σας γενναίοι μου, γιατί αν δε ψηφίσετε τους εκπαιδευτές σας μικρά μου Μόκεμον™ δε θα ξημερώσει αύριο.
Sure…
Πρέπει να στραφούμε στην ολοκλήρωση ατόμων.
Πριν κατεβούμε στην πορεία οφείλουμε να περάσουμε καμιά βόλτα από τη βιβλιοθήκη, να διαμορφώσουμε άποψη επί θεμάτων κι ύστερα σαν απελπισμένοι να προσπαθήσουμε να βρούμε κάποιον που διαφωνεί κι ίσως με επιχειρήματα να μπορέσει να καλύψει τα κενά της αντίληψής μας ή εμείς τα δικά του.
Μόνο έτσι θα κόψουμε το Φαπ κομμάτια, οριστικά απαλλαγμένοι από αυτό και την καταραμένη του όρεξη. Σπέρνοντας τα δόντια του όπως ο Κάδμος κάποτε, άνθρωποι θα γεννηθούν.
Σωτήρες και κηδεμόνες εαυτού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου