Δευτέρα 23 Ιουνίου 2008

Sans Lieber - Μεταβατική Υπερρεαλιστική Ψυχοβιολογία των Μαζών, η συνέχεια

Θεωρώ λοιπόν πως όλες οι υπάρχουσες δομές σε οποιοδήποτε επίπεδο είναι αποτέλεσμα αυτοοργάνωσης. Δεν ήταν ποτέ ζήτημα του εάν θα γίνουν αλλά το πότε, και μάλιστα αντιγράφοντας το μοντέλο της Μαμάς Φύσης (σαν καλά παιδάκια).

Και πάλι, περιορίζομαι ως προς την αυτοοργάνωση κάποιας μορφής κοινωνίας, όχι την συγκεκριμένη δομή της αν και…

Εδώ τίθεται το επόμενο ζήτημα και θα καταλάβετε γιατί επέμεινα στα προηγούμενα.

Εφόσον η κοινωνία για μας είναι το επόμενο στάδιο εξέλιξης ή μάλλον συνεξέλιξης, αυτό υπονοεί πως περαιτέρω διαφοροποίηση μας υποβάλλεται μέσω ερεθισμάτων εκ των άνωθι ή καθόλου, τουλάχιστον για ένα ευρύ ελεγχόμενο σύνολο. Όπως είναι επίσης φυσικό το ότι εάν η κοινωνία απαιτεί τον ’ κυτταρικό’ μας θάνατο για χάρη του συνόλου, θα υπακούσουμε κατά το αναμενόμενο στον ορισμό του, όπως πχ φυλάκιση επειδή μας λένε Jason και γουστάρουμε τα πριόνια ή εκτέλεση από νεοφώτιστους πολιτευτές επειδή ήμαστε μοναχοί στο Θιβέτ και μας αρέσουν τα πορτοκαλί.

Σε κοινωνίες όπου ευνοούνται τα δι’ αντιπροσώπων διακυβερνητικά συστήματα (βλέπε Πλανήτης Γη, Πλανήτης Έψιλον και χώρα των Χαρούμενων Πάντα) βλέπουμε πως κάποια ‘κύτταρα’ διαφοροποιούνται ώστε τελικά υποβάλλουν αλλαγές στην ίδια την κοινωνία ως σύνολο, φαινομενικά αντιστρέφοντας την σχέση: οι πολιτικοί, Homo Balconius.

Μια σειρά αξιοσημείωτων σχέσεων αναπτύσσονται:

Θεωρητικά, εάν διαφοροποιηθούμε σε πολιτικούς μπορούμε να διαχειριστούμε την μορφή της κοινωνίας και τους κανόνες που την διέπουν, θεωρητικοί διαχειριστές της προσωπικότητας της κοινωνίας. Το μόνο που αντικειμενικά μπορούν να διαχειριστούν ωστόσο είναι η διάθεση της κοινωνίας σε ένα dt, ούτε καν την αυτοδιάθεσή της. Με όρους Κοινωνικής Βιολογίας-Ανατομικής (επίσης ™) είναι ‘ορμόνες’ διαχείρισης αναβολικών και καταβολικών διαδικασιών στον θαυμάσιο αυτό οργανισμό. Και, όπως τα θαυμάσια αντίστοιχά τους στον μικρόκοσμο, είτε ταιριάζουν με τους υποδοχείς που έχει κάθε στιγμή η κοινωνία ή εξολοθρεύονται εν τάχει. Επομένως οι πολιτικοί δεν αποτελούν στην πραγματικότητα τους διαμορφωτές της κοινωνίας αλλά τους εκφραστές της. Μία κοινωνία που δεν νοσεί ή δεν είναι ετοιμοθάνατη δεν επιδέχεται σημαντικές τροποποιήσεις, ακριβώς όπως ένας οργανισμός.

Αν υπάρξει παρατεινόμενη κοινωνική νόσος ή ένδεια , όροι που περιλαμβάνουν ένα σύνολο αρνητικών αναδράσεων της κοινωνικής αυτοδιάθεσης, συνήθως πάνω στους Φαπ (όχι δεν τους ξέχασα), τότε ο θαυμάσιος αυτός οργανισμός αίρει τους μηχανισμούς αναστολής του προκειμένου να εκφραστούν αντιρροπιστικές τάσεις.

Σε αντιστοιχία με το σώμα μας, όταν πχ τροποποιεί τον μεταβολισμό του για να ανταποκριθεί στη νηστεία, έτσι και η κοινωνία ακόμα κι όταν επάγει τις μεγαλύτερες αλλαγές στην δομή και την προσωπικότητά της (πολίτευμα) κατ’ ανάγκη, η διαφοροποίηση των επιμέρους στοιχείων δεν αίρεται, μόνο αλλάζουν οι σχέσεις και το εύρος επικοινωνίας μεταξύ τους. Επομένως, το μόνο που μένει στο προσκήνιο είναι ο συλλογικός οργανισμός. Εφόσον είναι αθρόα βιώσιμος, δεν τίθεται θέμα επιμέρους μονάδων. Τουλάχιστον μέχρι την επόμενη επανάσταση…

Αυτή ιστορία, σε αντίθεση με την ιστορία του αγοριού και της τίγρης έχει ηθικό δίδαγμα:

Η κοινωνική εξέλιξη έχει καταλήξει να υποβάλλει τις ίδιες τις τις συνιστώσες στα άτομα, παραμερίζοντας μία μαγική διαδικασία: την εξέλιξη των ίδιων των ατόμων.

Καθώς ω Complex Mammal φίλοι μου η απαρχή του ορισμού σας, η πολυπλοκότητα, αποτελεί πια παγιδευμένο δυναμικό που καταναλώνεται πάντα προς τα πάνω και ποτέ σχεδόν ομοεπίπεδα. Ανεξάρτητα από την μορφή και το πολίτευμα που επικρατεί, είτε είναι αναρχία, δημοκρατία, φασισμός ή η λατρεία της Πράσινης Νυχτερίδας, η αλλοτρίωση είναι δεδομένη. Γιατί; Επειδή η βάση της κοινωνίας σήμερα περιμένει κάποιον να της πει τι να κάνει. Είναι εστιασμένη στην παραγωγική-καταναλωτική διαδικασία, τον κοινωνικό αναβολισμό-καταβολισμό και προσπαθεί απελπισμένα να ανταποκριθεί στα κοινωνικά μηνύματα. Και η μέγιστη φαντασίωση είναι πως κάποιο μικρό κυτταράκι-πολίτης θα κατορθώσει να δείξει τέτοια συμπληρωματικότητα όπου θα εξασφαλιστεί δια βίου και γενεών.

Άρα, το φυσικό είναι να επαναστατήσουμε. Να το κανονίσουμε για τις 8.00πμ αύριο.

Αμέ.

Πρώτον, μου λείπει ύπνος οπότε δε θα μπορέσω καν να ξυπνήσω.

Δεύτερον, η κοινωνική επανάσταση στα πλαίσια που η κοινωνία τείνει να αυτοοριστεί είναι προβλεπόμενη σαν μέθοδος εξυγίανσης και αποκατάστασης λειτουργίας μέσω αναδιάρθρωσης των δομών της.

Καλό δεν ακούγεται αυτό; Τότε γιατί εγώ δεν θα ξυπνήσω στις 8.00πμ αύριο;

Πρώτον γιατί μου λείπει ύπνος.

Δεύτερον, γιατί δεν είναι αρκετό.

Η ανελευθερία έχει ρίζες που φύονται όχι γενικά σε μια κοινωνική δομή αλλά σε κάθε ένα από τα επιμέρους στοιχεία της. Να τος πάλι ο Φαπ: δεν τον νοιάζει ποιον θα συναντήσει, τρελό ή σοφό. Περιμένει κάποιον να του πει τι να κάνει καθώς ετοιμάζεται να κινήσει για την πόλη. Και σίγουρα δεν θα τολμήσει κανείς να φέρει ως επιχείρημα πως η ελευθερία μοιράζεται με κουπόνια. Πολλοί πιστεύουν πως υπάρχει κοινωνική δομή, δηλαδή κοινωνική επιβολή υπό μορφή πολιτεύματος ή κοινωνικής αναδιάρθρωσης που ως δια μαγείας θα μας ελευθερώσει.

Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα μεταβάλλει την κοινωνία μας προς το καλύτερο, με βάση αντικειμενικές αρχές δια- και επί- βίωσης. Οι ρίζες της ανελευθερίας όμως θα έμεναν, καθώς θα έχουμε υποχρεωτικά πει, σε μια γενιά ανθρώπων που ως λίγοι οδηγήσαμε: ‘Να, αυτό είναι ελευθερία!’ . Έλεος…

Προσωπικά δεν θα με ενδιέφερε να οδηγήσω δούλους στην ελευθερία, ακόμα κι αν μπορούσα. Θα γινόμουν κι εγώ ένας Φαπ-εκπαιδευτής, με αγνότερα ίσως κίνητρα.

Αυτό είναι για μένα η ρίζα της εκφύλιση ουσιαστικών προσπαθειών όπως πχ η Γαλλική Επανάσταση σε Ναπολεοντισμό.

Διδασκόμαστε τον ντετερμινισμό σε κοινωνικό επίπεδο, αρχικά με την πρόφαση αυταπόδεικτων οδηγών-αξιών που δεν είμαστε σε θέση να αμφισβητούμε. Κι έτσι προσπάθειες αλλαγής (επαναστάσεις, γιατί όχι;) ξεκινούν με την ευρεία ελπίδα πως αποκαθιστούμε ιδανικά που θα μας οδηγήσουν, όχι πως ίσως πρέπει να δημιουργήσουμε νέα, που πιθανώς να αντιπροσωπεύουν την επανίδρυση της σκέψης μας.

Για μένα μία επανάσταση έχει αντικειμενικά πετύχει: ο Ανθρωπισμός.

Στο επίκεντρο πρέπει να μπει ο Άνθρωπος. Μία κοινωνία ελεύθερων ανθρώπων έχει το ένα, μοναδικό χάρισμα της τέλειας δημοκρατίας, αν όχι (τολμώ την υπερβολή) της θεϊκής κοινωνίας: κάθε ένας από εμάς οποιαδήποτε στιγμή είναι σε θέση να αντιπροσωπεύσει το σύνολο, ακόμα και σαν σύμβολο-προβολή του.

Η επανάσταση δεν έχει όνομα όσο το θηρίο που λέγεται Φαπ είναι ακέραιο και εξαθλιωμένο. Η κοινωνία προς το παρόν είναι το αναπόφευκτο οικοσύστημά μας. Δεν με ενδιαφέρει πραγματικά, σε αντίθεση με τους περισσότερους ελεύθερα σκεπτόμενους ανθρώπους, να οραματιστώ την τέλεια κοινωνία, η οποία θα έβγαζε τα κάστανα από τη φωτιά και θα φρόντιζε για τους φτωχούς και κοινωνικά παραγκωνισμένους, παρόλο που θα μου άρεσε σαν θερμοκήπιο των ιδεών μου και θα με έβρισκε θετικό σε κάθε τέτοια προσπάθεια ( μέχρι και στις 8.00πμ θα ξύπναγα, φανταστείτε…). Μ’ ενδιαφέρει να είναι τέτοια η παιδεία του καθενός ώστε να μπορεί να θέτει τους δικούς του όρους για τη κοινωνία που θα ήθελε να τον συμπεριλάβει, να είναι σε θέση να διεκδικεί και να συνδιαλέγεται σαν άνθρωπος.

Και είμαι σίγουρος πως μια τέτοια βάση θα δημιουργούσε την κοινωνία που της άξιζε, αφήνοντας με ανοιχτό το στόμα όλους τους θεωρητικούς κύρηκες του κρατισμού-καπιταλισμού-αναρχισμού-κουμμουνισμού και λοιπόν εις –μου.

Ουτοπικό ε;

Όχι.

Τα αριστερά κόμματα σήμερα, ως εναλλακτικές του αποδεδειγμένα παρωχημένου δικομματισμού δεν συγκεντρώνουν μόλις το 20-10% των ψήφων επειδή υπάρχει ένα 90% αμόρφωτων και/ή Φαπ. Συγκεντρώνουν τόσο επειδή για αρχή ένα 90% ατόμων δεν έχει προσπαθήσει να σκεφτεί τι πραγματικά ζητά από την κοινωνία, μόνο όπως λέει κι ο μπάρμπα-Σαμ σε ελεύθερη απόδοση, τι ζητάει η κοινωνία από αυτόν.

Και πάλι χρησιμοποιώ τα κόμματα ως ένα απτό παράδειγμα.

Ούτε αυτά θα σας σώσουν.

Too bad, ε; Αλλά για λίγο σας έκανα να πιστέψετε ότι η λύση είναι στο τι ψηφίζεται. Και ψηφίζεται η δεξιά.

Και όχι αριστερά.

Σίγουρα όχι το κέντρο.

Μπορεί το πάνω.

Ίσως το κάτω.

Κρατάτε την ανάσα σας γενναίοι μου, γιατί αν δε ψηφίσετε τους εκπαιδευτές σας μικρά μου Μόκεμον™ δε θα ξημερώσει αύριο.

Sure…

Πρέπει να στραφούμε στην ολοκλήρωση ατόμων.

Πριν κατεβούμε στην πορεία οφείλουμε να περάσουμε καμιά βόλτα από τη βιβλιοθήκη, να διαμορφώσουμε άποψη επί θεμάτων κι ύστερα σαν απελπισμένοι να προσπαθήσουμε να βρούμε κάποιον που διαφωνεί κι ίσως με επιχειρήματα να μπορέσει να καλύψει τα κενά της αντίληψής μας ή εμείς τα δικά του.

Μόνο έτσι θα κόψουμε το Φαπ κομμάτια, οριστικά απαλλαγμένοι από αυτό και την καταραμένη του όρεξη. Σπέρνοντας τα δόντια του όπως ο Κάδμος κάποτε, άνθρωποι θα γεννηθούν.

Σωτήρες και κηδεμόνες εαυτού.

Εκπαιδευτές Μόκεμον™ τρέμετε, τα Complex Mammals αντεπιτίθενται…

Sans Lieber - Μεταβατική Υπερρεαλιστική Ψυχολογία των Μαζών

ΟΚ, να μια σύντομη ιστορία:

Την πρώτη αυγή του πρώτου καλοκαιριού την μέρα που μία μεγάλη αυτοκρατορία αναρωτιόταν αν μπορούσε να αυτοκτονήσει με μαχαίρι βουτύρου, ένα αγόρι του γένους των ανθρώπων, όχι και τόσο έξυπνο, κουρασμένο με το να γελάνε για τις περιθωριακές ιδέες του, αποφάσισε να κάνει τη βόλτα του, μοιράζοντας άσεμνες χειρονομίες στους ευγενείς που έπλεαν τα λοίσθια εκεί γύρω συνεχίζοντας να γελάνε. Περιπλανώμενο στη μαινόμενη εξοχή βρήκε ένα τιγράκι, τον Φαπ.

Παρένθεση στην ιστορία: Αρχαίοι μύστες ολίγον τι ξεμωραμένοι ήξεραν το φοβερό μυστικό του ζώου. Μυθικό μα όχι σπάνιο, το όνομά του σήμαινε Φτωχοί Ανόητοι Παραπλανημένοι, όνομα περιεκτικό της πολυπληθίας του σαν μέλος του είδους. Κι οι ακαδημαϊκοί της εποχής συμφωνούσαν σίγουρα για το Φ και το Α, το Παραπλανημένοι ωστόσο από πού προέκυπτε; Ίσως μάλιστα προς χάρην της επιστημονικής αδελφότητας να το ονόμαζαν Φα, αλλά όλοι θα το μπέρδευαν με το σαμπουάν.

Και συνεχίζω:

Το τιγράκι αποδείχτηκε καλός συζητητής για τα κριτήρια του μέσου αστού: κυρίως πρόθυμος ακροατής κι έτοιμος να συμφωνήσει. Το αγόρι περνούσε πολλές ώρες με το τιγράκι κι ανακάλυψε πως μπορούσε να το θρέψει με παχιά λόγια (που του έρχονταν φτηνότερα από fillet minion, no?) και ήταν χορταστικότερα από ολόκληρα ζουμερά βόδια. Περνώντας ακόμα περισσότερο χρόνο μαζί του, ωσάν πολυμήχανος εκπαιδευτής Μόκεμον™ , έχοντας αποκτήσει την εμπιστοσύνη του Φαπ που πλέον είχε θεριέψει, τον πήγε στην πόλη. Χρησιμοποιώντας τις άσεμνες χειρονομίες του για να δείξει εκείνους που τον εξοστράκισαν για τις προτάσεις του το αγόρι απολάμβανε τους καρπούς της υπομονής του με το τιγράκι, ο σεληνιαζόμενος Φαπ τους πετσόκοβε έναν προς έναν, ώσπου μέχρι και ο Βασιλιάς έπεσε θύμα του και μόνο το αγόρι έμεινε για να κυβερνήσει.

Πως τελείωσε η ιστορία;

Εν συντομία, το αγόρι υπερτίμησε τη δύναμη του Φαπ, τα έβαλε ταυτόχρονα με άλλα υστερικά-καλιγουλοειδή βρομόπαιδα σε ματωμένους θρόνους με δικά τους Φαπ σε συμμαχία με κάποιους περαστικούς χίπηδες, οι οποίοι φώναξαν το Μεγάλο Κακό Σαμουράι (μεικτής μισθοδοσίας), ο οποίος παρέα με τα φαπάκια και μ’ ένα χτύπημα του κατάνα του που θα ζήλευε και Γάλλος chef όταν εξαπολύει την οργή του στο μαρούλι για τη σαλάτα έστειλε το Καταραμένο Αήθες Τομάρι-ΚΑΤ να συναντήσει τον μεγάλο Μανιτού.

Εντάξει, μπορεί να μην ήταν μικρή ιστορία.

Αλλά έχει πολλές παραλλαγές: άλλοτε το αγόρι το λένε Μπενίτο, άλλοτε Αδόλφο, άλλοτε Ναπολέοντα, ενίοτε Στάλιν, πρόσφατα Τζορτζ. Το Φαπ μένει Φαπ, ασχέτως χρώματος ή συνομοταξίας πάντως, προδομένο από την προπαγανδιζόμενη αλληλεγγύη των θηλαστικών.

Ελπίζω να μην κρατάτε την ανάσα σας περιμένοντας για κάποιο ηθικό δίδαγμα. Αν ναι, εκπνεύστε, χαλαρώστε και προσδεθείτε.

Η ιστορία αυτή έχει ανήθικο δίδαγμα: Υπάρχει πάντα μία βάση Φα (όχι το σαμπουάν) που περιμένει να γίνει Φαπ. Ακούγεται σχεδόν σαν χημική αντίδραση:

Φτωχοί-Ανόητοι ß + ‘Καλόπιστοι’ Μέντορες à Φτωχοί-Ανόητοι-Παραπλανημένοι

Οι αντίστοιχες σταθερές προκύπτουν από την κοινωνία της οποίας υποπροϊόν και/ ή βάση είναι οι Φαπ. Ενώ εμείς που τα κουβεντιάζουμε είμαστε οι εν θερμοκηπίω χειμάζοντες μέγιστοι διανοητές που βλέποντας τους πτωχούς τω πνεύματι αδερφούς μας και αντιλαμβανόμενοι την κατάσταση οφείλουμε στο όνομα υψηλών ιδανικών να υποβάλλουμε την άνωθι κείμενη λύση, να συσπειρωθούμε και να διατυπώσουμε την επόμενη ισορροπία, ε;

Γιατί ω μικροί μου υποκριτές, για σας οι Φαπ έτσι ήταν κι έτσι θα μείνουν, κακόμοιρες συνιστώσες, μόνο ο εκπαιδευτής μπορεί να είναι ηθικός ή όχι σε σχέση με το μικρό του πείραμα, διαμορφώνοντας ένα φτωχό Μόκεμον™ σύμφωνα με τα πρότυπα που νομίζει. Σας απαξιώ ως προδότες του πνεύματος των Μόκεμον™ , που κάθε πιτσιρίκι ολοκληρωμένο σε ανθρωπιστική παιδεία θα σας διαβεβαιώσει πως κρύβεται πίσω από του θριάμβους του Ass (μάλλον δε γράφεται έτσι).

Σκοπός αυτού του κεφαλαίου είναι να ορίσω την Κοινωνία σαν τον Επόμενο Οργανισμό, και να επιχειρήσω μία πρώτη ιστολογική προσέγγιση του Φαπ - συνοπτική καθώς το βιβλίο κάποτε πρέπει να τελειώσει.

Η αλήθεια είναι πως όλα πηγάζουν από το γεγονός πως είμαστε Complex Mammals:

Πολύπλοκοι και Κομπλεξικοί, επιβεβαιώνοντας την ορολογική και ορθογραφική συγγένεια των όρων. Για να εξηγήσω τι εννοώ όμως πρέπει να σας τροφοδοτήσω με κάποια παράλληλα διανοητικά μονοπάτια.

Συνεχίζοντας την ηθική και νοηματική μου κατρακύλα ως προς τα επίπεδα οργάνωσης της ανθρώπινης ομαδικότητας φτάνω επιτέλους στο αγαπημένο μου: τον άνθρωπο, το νευρικό κύτταρο του πραγματικά ανώτερου στην τροφική αλυσίδα, της κοινωνίας, που πολλοί παρομοιάζουν με ανθρωπομορφισμούς χωρίς να αντιλαμβάνονται την ουσιαστική αντιστοιχία που υπάρχει – Και την κοινωνία πια, οφείλουμε να την θεωρούμε βιολογικό οργανισμό!

Ο γερο Κάρολος στα Γκαλαπάγκος μάλλον δεν πρόσεξε πως τελικά ολόκληρη η κοινωνία προσώπων, καθώς ο καταμερισμός και η στρωμάτωση της κοινωνίας προχωρούσε ανήγαγε την ατομική πολυπλοκότητα σε κοινωνική, δίνοντας γένεση σε ένα νέο είδος; Εν ολίγοις, το γεγονός πως ο άνθρωπος σαν μονάδα δεν χρειαζόταν να αξιοποιεί το σύνολό της αντίληψης και των δυνατοτήτων του παρά να εκφράζει την προεπιλεγμένη διαφοροποίησή του επίσης γνωστή και σαν επάγγελμα-που-φέρνει-ψωμί-στο-τραπέζι, τον έκανε από συνέταιρο συμμέτοχο.

Ανοίχτε και καμιά βιολογία. Είναι λίγο τρομακτικό να βλέπεις τις αντιστοιχίες που υπάρχουν και τα μοτίβα που επαναλαμβάνονται στη φύση να μετουσιώνονται σε ανθρωπογενή φαινόμενα:

  • Κύτταρο à Οργανισμός

  • Άνθρωπος à Κοινωνία

Κι ακόμα:

  • Απλό κύτταρο à…Πολυπλοκότητα…à Το πιο πολύπλοκο συγκριτικά κύτταρο

  • Θηλαστικό à…Πολυπλοκότητα…à Επαγγελματίας Πολίτης με παραισθήσεις μεγαλείου

Συμπέρασμα: Εμείς ω Complex Mammals δεν είμαστε κάτι ενδιαφέρον, ούτε καν πρωτότυπο. Είμαστε το αντίστοιχο ενός τέλεια εξοπλισμένου μονοκύτταρου οργανισμού σε μία διαφορετική κλίμακα. Η βασική αρχή όμως και των δύο συστημάτων είναι πως οι πιο πολύπλοκες δομές (κύτταρο-άνθρωπος) είναι ικανές για την μέγιστη αλληλεπίδραση με το περιβάλλον αλλά και με άτομα του ίδιου πληθυσμού, συνεργατικά. Και τα δύο υποβάλλουν την αμέσως επόμενη δομή: Πολυκύτταρος οργανισμός-Κοινωνία αντίστοιχα.

Όσοι γνωρίζετε μαθηματικά, φέρτε στο νου σας την οργάνωση των μορφοκλασματικών. Όσοι δεν, πιείτε καμιά μπύρα γιατί μάλλον την χρειάζεστε.

Θεωρώ λοιπόν πως όλες οι υπάρχουσες δομές σε οποιοδήποτε επίπεδο είναι αποτέλεσμα αυτοοργάνωσης. Δεν ήταν ποτέ ζήτημα του εάν θα γίνουν αλλά το πότε, και μάλιστα αντιγράφοντας το μοντέλο της Μαμάς Φύσης (σαν καλά παιδάκια).

Και πάλι, περιορίζομαι ως προς την αυτοοργάνωση κάποιας μορφής κοινωνίας, όχι την συγκεκριμένη δομή της αν και…

Εδώ τίθεται το επόμενο ζήτημα και θα καταλάβετε γιατί επέμεινα στα προηγούμενα.

Εφόσον η κοινωνία για μας είναι το επόμενο στάδιο εξέλιξης ή μάλλον συνεξέλιξης, αυτό υπονοεί πως περαιτέρω διαφοροποίηση μας υποβάλλεται μέσω ερεθισμάτων εκ των άνωθι ή καθόλου, τουλάχιστον για ένα ευρύ ελεγχόμενο σύνολο. Όπως είναι επίσης φυσικό το ότι εάν η κοινωνία απαιτεί τον ’ κυτταρικό’ μας θάνατο για χάρη του συνόλου, θα υπακούσουμε κατά το αναμενόμενο στον ορισμό του, όπως πχ φυλάκιση επειδή μας λένε Jason και γουστάρουμε τα πριόνια ή εκτέλεση από νεοφώτιστους πολιτευτές επειδή ήμαστε μοναχοί στο Θιβέτ και μας αρέσουν τα πορτοκαλί.

Σε κοινωνίες όπου ευνοούνται τα δι’ αντιπροσώπων διακυβερνητικά συστήματα (βλέπε Πλανήτης Γη, Πλανήτης Έψιλον και χώρα των Χαρούμενων Πάντα) βλέπουμε πως κάποια ‘κύτταρα’ διαφοροποιούνται ώστε τελικά υποβάλλουν αλλαγές στην ίδια την κοινωνία ως σύνολο, φαινομενικά αντιστρέφοντας την σχέση: οι πολιτικοί, Homo Balconius.

Μια σειρά αξιοσημείωτων σχέσεων αναπτύσσονται:

Θεωρητικά, εάν διαφοροποιηθούμε σε πολιτικούς μπορούμε να διαχειριστούμε την μορφή της κοινωνίας και τους κανόνες που την διέπουν, θεωρητικοί διαχειριστές της προσωπικότητας της κοινωνίας. Το μόνο που αντικειμενικά μπορούν να διαχειριστούν ωστόσο είναι η διάθεση της κοινωνίας σε ένα dt, ούτε καν την αυτοδιάθεσή της. Με όρους Κοινωνικής Βιολογίας-Ανατομικής (επίσης ™) είναι ‘ορμόνες’ διαχείρισης αναβολικών και καταβολικών διαδικασιών στον θαυμάσιο αυτό οργανισμό. Και, όπως τα θαυμάσια αντίστοιχά τους στον μικρόκοσμο, είτε ταιριάζουν με τους υποδοχείς που έχει κάθε στιγμή η κοινωνία ή εξολοθρεύονται εν τάχει. Επομένως οι πολιτικοί δεν αποτελούν στην πραγματικότητα τους διαμορφωτές της κοινωνίας αλλά τους εκφραστές της. Μία κοινωνία που δεν νοσεί ή δεν είναι ετοιμοθάνατη δεν επιδέχεται σημαντικές τροποποιήσεις, ακριβώς όπως ένας οργανισμός.

Αν υπάρξει παρατεινόμενη κοινωνική νόσος ή ένδεια , όροι που περιλαμβάνουν ένα σύνολο αρνητικών αναδράσεων της κοινωνικής αυτοδιάθεσης, συνήθως πάνω στους Φαπ (όχι δεν τους ξέχασα), τότε ο θαυμάσιος αυτός οργανισμός αίρει τους μηχανισμούς αναστολής του προκειμένου να εκφραστούν αντιρροπιστικές τάσεις.

Σε αντιστοιχία με το σώμα μας, όταν πχ τροποποιεί τον μεταβολισμό του για να ανταποκριθεί στη νηστεία, έτσι και η κοινωνία ακόμα κι όταν επάγει τις μεγαλύτερες αλλαγές στην δομή και την προσωπικότητά της (πολίτευμα) κατ’ ανάγκη, η διαφοροποίηση των επιμέρους στοιχείων δεν αίρεται, μόνο αλλάζουν οι σχέσεις και το εύρος επικοινωνίας μεταξύ τους. Επομένως, το μόνο που μένει στο προσκήνιο είναι ο συλλογικός οργανισμός. Εφόσον είναι αθρόα βιώσιμος, δεν τίθεται θέμα επιμέρους μονάδων. Τουλάχιστον μέχρι την επόμενη επανάσταση…

Αυτή ιστορία, σε αντίθεση με την ιστορία του αγοριού και της τίγρης έχει ηθικό δίδαγμα:

Η κοινωνική εξέλιξη έχει καταλήξει να υποβάλλει τις ίδιες τις τις συνιστώσες στα άτομα, παραμερίζοντας μία μαγική διαδικασία: την εξέλιξη των ίδιων των ατόμων.

Καθώς ω Complex Mammal φίλοι μου η απαρχή του ορισμού σας, η πολυπλοκότητα, αποτελεί πια παγιδευμένο δυναμικό που καταναλώνεται πάντα προς τα πάνω και ποτέ σχεδόν ομοεπίπεδα. Ανεξάρτητα από την μορφή και το πολίτευμα που επικρατεί, είτε είναι αναρχία, δημοκρατία, φασισμός ή η λατρεία της Πράσινης Νυχτερίδας, η αλλοτρίωση είναι δεδομένη. Γιατί; Επειδή η βάση της κοινωνίας σήμερα περιμένει κάποιον να της πει τι να κάνει. Είναι εστιασμένη στην παραγωγική-καταναλωτική διαδικασία, τον κοινωνικό αναβολισμό-καταβολισμό και προσπαθεί απελπισμένα να ανταποκριθεί στα κοινωνικά μηνύματα. Και η μέγιστη φαντασίωση είναι πως κάποιο μικρό κυτταράκι-πολίτης θα κατορθώσει να δείξει τέτοια συμπληρωματικότητα όπου θα εξασφαλιστεί δια βίου και γενεών.

Άρα, το φυσικό είναι να επαναστατήσουμε. Να το κανονίσουμε για τις 8.00πμ αύριο.

Αμέ.

Πρώτον, μου λείπει ύπνος οπότε δε θα μπορέσω καν να ξυπνήσω.

Δεύτερον, η κοινωνική επανάσταση στα πλαίσια που η κοινωνία τείνει να αυτοοριστεί είναι προβλεπόμενη σαν μέθοδος εξυγίανσης και αποκατάστασης λειτουργίας μέσω αναδιάρθρωσης των δομών της.

Καλό δεν ακούγεται αυτό; Τότε γιατί εγώ δεν θα ξυπνήσω στις 8.00πμ αύριο;

Πρώτον γιατί μου λείπει ύπνος.

Δεύτερον, γιατί δεν είναι αρκετό.

Η ανελευθερία έχει ρίζες που φύονται όχι γενικά σε μια κοινωνική δομή αλλά σε κάθε ένα από τα επιμέρους στοιχεία της. Να τος πάλι ο Φαπ: δεν τον νοιάζει ποιον θα συναντήσει, τρελό ή σοφό. Περιμένει κάποιον να του πει τι να κάνει καθώς ετοιμάζεται να κινήσει για την πόλη. Και σίγουρα δεν θα τολμήσει κανείς να φέρει ως επιχείρημα πως η ελευθερία μοιράζεται με κουπόνια. Πολλοί πιστεύουν πως υπάρχει κοινωνική δομή, δηλαδή κοινωνική επιβολή υπό μορφή πολιτεύματος ή κοινωνικής αναδιάρθρωσης που ως δια μαγείας θα μας ελευθερώσει.

Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα μεταβάλλει την κοινωνία μας προς το καλύτερο, με βάση αντικειμενικές αρχές δια- και επί- βίωσης. Οι ρίζες της ανελευθερίας όμως θα έμεναν, καθώς θα έχουμε υποχρεωτικά πει, σε μια γενιά ανθρώπων που ως λίγοι οδηγήσαμε: ‘Να, αυτό είναι ελευθερία!’ . Έλεος…

Προσωπικά δεν θα με ενδιέφερε να οδηγήσω δούλους στην ελευθερία, ακόμα κι αν μπορούσα. Θα γινόμουν κι εγώ ένας Φαπ-εκπαιδευτής, με αγνότερα ίσως κίνητρα.

Αυτό είναι για μένα η ρίζα της εκφύλιση ουσιαστικών προσπαθειών όπως πχ η Γαλλική Επανάσταση σε Ναπολεοντισμό.

Διδασκόμαστε τον ντετερμινισμό σε κοινωνικό επίπεδο, αρχικά με την πρόφαση αυταπόδεικτων οδηγών-αξιών που δεν είμαστε σε θέση να αμφισβητούμε. Κι έτσι προσπάθειες αλλαγής (επαναστάσεις, γιατί όχι;) ξεκινούν με την ευρεία ελπίδα πως αποκαθιστούμε ιδανικά που θα μας οδηγήσουν, όχι πως ίσως πρέπει να δημιουργήσουμε νέα, που πιθανώς να αντιπροσωπεύουν την επανίδρυση της σκέψης μας.

Για μένα μία επανάσταση έχει αντικειμενικά πετύχει: ο Ανθρωπισμός.

Στο επίκεντρο πρέπει να μπει ο Άνθρωπος. Μία κοινωνία ελεύθερων ανθρώπων έχει το ένα, μοναδικό χάρισμα της τέλειας δημοκρατίας, αν όχι (τολμώ την υπερβολή) της θεϊκής κοινωνίας: κάθε ένας από εμάς οποιαδήποτε στιγμή είναι σε θέση να αντιπροσωπεύσει το σύνολο, ακόμα και σαν σύμβολο-προβολή του.

Η επανάσταση δεν έχει όνομα όσο το θηρίο που λέγεται Φαπ είναι ακέραιο και εξαθλιωμένο. Η κοινωνία προς το παρόν είναι το αναπόφευκτο οικοσύστημά μας. Δεν με ενδιαφέρει πραγματικά, σε αντίθεση με τους περισσότερους ελεύθερα σκεπτόμενους ανθρώπους, να οραματιστώ την τέλεια κοινωνία, η οποία θα έβγαζε τα κάστανα από τη φωτιά και θα φρόντιζε για τους φτωχούς και κοινωνικά παραγκωνισμένους, παρόλο που θα μου άρεσε σαν θερμοκήπιο των ιδεών μου και θα με έβρισκε θετικό σε κάθε τέτοια προσπάθεια ( μέχρι και στις 8.00πμ θα ξύπναγα, φανταστείτε…). Μ’ ενδιαφέρει να είναι τέτοια η παιδεία του καθενός ώστε να μπορεί να θέτει τους δικούς του όρους για τη κοινωνία που θα ήθελε να τον συμπεριλάβει, να είναι σε θέση να διεκδικεί και να συνδιαλέγεται σαν άνθρωπος.

Και είμαι σίγουρος πως μια τέτοια βάση θα δημιουργούσε την κοινωνία που της άξιζε, αφήνοντας με ανοιχτό το στόμα όλους τους θεωρητικούς κύρηκες του κρατισμού-καπιταλισμού-αναρχισμού-κουμμουνισμού και λοιπόν εις –μου.

Ουτοπικό ε;

Όχι.

Τα αριστερά κόμματα σήμερα, ως εναλλακτικές του αποδεδειγμένα παρωχημένου δικομματισμού δεν συγκεντρώνουν μόλις το 20-10% των ψήφων επειδή υπάρχει ένα 90% αμόρφωτων και/ή Φαπ. Συγκεντρώνουν τόσο επειδή για αρχή ένα 90% ατόμων δεν έχει προσπαθήσει να σκεφτεί τι πραγματικά ζητά από την κοινωνία, μόνο όπως λέει κι ο μπάρμπα-Σαμ σε ελεύθερη απόδοση, τι ζητάει η κοινωνία από αυτόν.

Και πάλι χρησιμοποιώ τα κόμματα ως ένα απτό παράδειγμα.

Ούτε αυτά θα σας σώσουν.

Too bad, ε; Αλλά για λίγο σας έκανα να πιστέψετε ότι η λύση είναι στο τι ψηφίζεται. Και ψηφίζεται η δεξιά.

Και όχι αριστερά.

Σίγουρα όχι το κέντρο.

Μπορεί το πάνω.

Ίσως το κάτω.

Κρατάτε την ανάσα σας γενναίοι μου, γιατί αν δε ψηφίσετε τους εκπαιδευτές σας μικρά μου Μόκεμον™ δε θα ξημερώσει αύριο.

Sure…

Πρέπει να στραφούμε στην ολοκλήρωση ατόμων.

Πριν κατεβούμε στην πορεία οφείλουμε να περάσουμε καμιά βόλτα από τη βιβλιοθήκη, να διαμορφώσουμε άποψη επί θεμάτων κι ύστερα σαν απελπισμένοι να προσπαθήσουμε να βρούμε κάποιον που διαφωνεί κι ίσως με επιχειρήματα να μπορέσει να καλύψει τα κενά της αντίληψής μας ή εμείς τα δικά του.

Μόνο έτσι θα κόψουμε το Φαπ κομμάτια, οριστικά απαλλαγμένοι από αυτό και την καταραμένη του όρεξη. Σπέρνοντας τα δόντια του όπως ο Κάδμος κάποτε, άνθρωποι θα γεννηθούν.

Σωτήρες και κηδεμόνες εαυτού.

Εκπαιδευτές Μόκεμον™ τρέμετ

Γράμμα από το Μέτωπο

Θυμάμαι καθαρά τη μέρα που βρήκα εκείνο το γράμμα.

Ένα λερωμένο, κατακίτρινο κομμάτι χαρτί, γραμμένο με κόκκινο μελάνι.

Φορούσα τα χακί και με το στρατιωτικό μου σάκο γύρω από τον ώμο περίμενα το τρένο να έρθει να με πάρει.

Θυμάμαι τα συναισθήματα μου πριν αγγίξω εκείνο το καταραμένο κομμάτι χαρτί. Πόσο απλά θα ήταν τα πράγματα αν συνέχιζα να πιστεύω πως ό,τι έκανα μπορούσε να δικαιοδοτηθεί από το καθήκον στην πατρίδα. Ανυπομονούσα να πιάσω στα χέρια μου όπλο, να πολεμήσω για κάποιο ανώνυμο κομμάτι γης εναντίον ανθρώπων που δεν είχα κάνει τον κόπο να γνωρίσω.

Βρήκα τον φάκελο να προεξέχει από τον σάκο, και πιστεύοντας πως ήταν από κάποιο αγαπημένο μου πρόσωπο, το άνοιξα με λαχτάρα.

Έγραφε:

Θα αναρωτιέσαι πόσο ανάγωγος ή αμόρφωτος είμαι που ξεκινώ ένα γράμμα δίχως χαιρετισμό.

Δεν θέλω να νιώσεις οικειότητα μαζί μου, αν και δεν μπορείς ακόμα ούτε καν να φανταστείς πόσο κοντά σου είμαι. Δεν θέλω να πω το όνομά σου, γιατί είναι τόσα όσα κι οι μορφές σου.

Σου γράφω για να σου πω πως σε περιμένω μακριά από ό,τι αγαπάς σαν οικείο, σε ένα μέρος που βασιλεύει αιώνια ο χειμώνας. Αναρωτιέμαι πως βρήκα χρόνο να σου γράψω, παραμονεύοντας ανάμεσα σε θάνατο και φυγή στα χαρακώματα.

Άσε με να σου μιλήσω λίγο για τη ζωή μου, την σύντομα και δική σου.

Το όπλο στο χέρι μου είναι το μόνο άγγιγμα που ζήτησα εδώ και καιρό, ξεχνώντας πως είναι να αγγίζεις ένα ανθρώπινο ον για λόγο άλλο από το να το σκοτώσεις.

Θέλω να νιώθεις περηφάνια για μένα, ξέροντας πως στο τελευταίο αυτό, το φόνο, διαπρέπω. Όσους μου ζήτησαν να κάνω εχθρούς μου πέφτουν σε κάθε μας συνάντηση.

Και με κάθε βήμα μου μπροστά, η πατρίδα μας μεγαλώνει.

Αναρωτήθηκες όμως τι μένει από μένα; Άσε με να σου πω.

Το Κακό είναι μια μόνο έννοια, έτσι έμαθα από κάθε πόλεμο που πολέμησα ποτέ.

Η πραγματική δύναμη του ανθρώπου είναι να ορίζει, κι έτσι το Κακό είναι συνήθως το ξένο προς εαυτόν, το επιβλαβές, το θανάσιμο.

Κι έχεις ακούσει πιστεύω τις ιστορίες για τα τέρατα, τους φορείς του κακού, και τις τρομερές μάχες που δίνει κανείς για να κρατήσει τα νύχια τους μακριά από την ευπαθή ψυχή του.

Ο πόλεμος σου μαθαίνει φίλε μου πως μόνο τα τέρατα είναι αληθινά.

Αυτό που λες ψυχή θα πιστέψεις πως είναι ο κόμπος στο στομάχι μετά τον πρώτο άνθρωπο που θα σκοτώσεις στη μάχη. Μα θα καταλάβεις μέσα από δασμούς πόνου πως η ψυχή είναι η χυδαιότερη ψευδαίσθηση μεγαλείου για κάτι τόσο σάπιο και αδίστακτο όσο το μέρος του εαυτού μας που πρόθυμα συναίνεσε σε κάθε αιματοκύλισμα.

Κι αν έχεις αντιρρήσεις, μάθε πως ο Πόλεμος, σαν ανθρώπινο κατασκεύασμα έχει τη δύναμη να ορίζει, κι όπως οι δημιουργοί του να θεοποιεί και να διαιωνίζει. Όλη η καλή σου προαίρεση δεν φτάνει για να αναιρέσει μία θρησκεία θανάτου που μας κρατά από το χέρι από τις απαρχές μας σαν είδος.

Μην νομίζεις όμως πως αυτά που σου είπα είναι γενικά και αόριστα, όπως οι περισσότερες δηλώσεις επιλογής και ήθους όταν γυρεύουν να κρατηθούν μακριά από την αναμέτρηση με την ευθύνη.

Έχω γίνει οι αμαρτίες μου κι ό,τι χειρότερο θα μπορούσε ποτέ να γεννήσει το φως και το σκοτάδι μέσα μου. Και δεν υπάρχει για μένα ούτε λύτρωση ούτε σωτηρία, ούτε καν η ελπίδα της κόλασης. Γιατί για καθένα από τα παραπάνω απαιτείται να υπάρχει μέσα μου έστω κι η παραμικρή έννοια της ηθικής, κι αυτή νομίζω ήταν η δεύτερη απώλεια που δέχτηκα μετά από αυτή της ψυχής μου.

Που είναι η δόξα σε αυτό που έγινα;

Ένα ακόμα όνομα και πρόσωπο για τον θάνατό χωρίς νομοτέλεια ωστόσο ή σκοπό, πέρα από τη ανόητη ελπίδα πως τελικά είμαι ένα πιόνι της μοίρας, και σαν τέτοιο μπορώ μόνο να κινούμαι μπροστά, ασφαλείς από απολογισμούς.

Ξέρω πως αυτό είναι το καλύτερο που μπορώ να ελπίζω, μα κάθε πιθανότητα άφεσης κι εξιλασμού μέσω της εθελοντικής μου αλλοτρίωσης και υποταγής σε αυτούς που κινούν τα νήματά μου είναι μάταιη, όσο ακόμα αισθάνομαι το Μίσος.

Ναι, το Μίσος, που για μένα έχει πρόσωπο και είναι το μόνο πράγμα εκτός του πόνου που με κάνει να νιώθω ζωντανός. Λιγότερο απ’ όλους μισώ του εχθρούς, παράξενο κι αν ακούγεται.

Το περισσότερο είναι για τον εαυτό μου, μα ένα μεγάλο μέρος το φυλάω για τους πληγωμένους ή σακατεμένους δικούς μας, που περίμεναν να ανοίξει μία τεράστια ρωγμή στη σάρκα τους, να σπάσει κόκαλο ή να παραμορφωθούν για να καταλάβουν πως αυτό που κάνουν είναι, στην ειλικρινά ηλίθια αντίληψή τους λάθος, υπέρτατα λάθος.

Και κατηγορώ τη νόησή τους όχι επειδή πιστεύω πως λανθασμένα αντιλαμβάνονται τις συνέπειες και το νόημα του τι κάνουν, αλλά επειδή η ηθική τους υποτίθεται πως είναι αυτό που τους έφερε εδώ, στη γη της φωτιάς και του πάγου, στον τόπο της απώλειας. Σκοτώνουν για να σώσουν ζωές. Πολεμούν για να διατηρήσουν την ειρήνη. Πουλάνε την ψυχή τους για να κερδίσουν τη σωτηρία.

Μακάρι να μπορούσες να με ακούσεις να γελάω, μα από την άλλη σύντομα θα μπορείς.

Γιατί το τρένο σου έρχεται σύντομα, έτσι δεν είναι;

Κι ανυπομονείς να ανέβεις, έτοιμος να τσαλακώσεις το γράμμα μου. Ίσως να μην έχεις προσέξει πως ο γραφικός χαρακτήρας είναι ο δικός σου, και πως σε όσα μέρη σε πήγα βρισκόσουν ήδη.

Είμαι οι τύψεις σου, οι ψίθυροι που ακούς τη νύχτα.

Είμαι η ξεχασμένη σου συνείδηση, που θα στοιχειώνει για πάντα κάθε αφελή σου προσπάθεια για ευτυχία.

Να φοβάσαι αυτό που μπορείς να γίνεις.

Να μην φοβάσαι να αρνηθείς.

Κλείνοντας λυπάμαι αφάνταστα που σου γράφω καλή αντάμωση.

Χαιρετίσματα λοιπόν,

Ο Μελλοντικός Εαυτός σου

Το γράμμα κόντεψε να μου φύγει από τα χέρια.

Ο γραφικός χαρακτήρας ήταν πραγματικά ο δικός μου, το ίδιο κι η υπογραφή. Κι όμως δεν είχα γράψει εγώ εκείνο το γράμμα. Δεν ήταν δυνατόν. Το σφύριγμα του τρένου που φρέναρε με ξύπνησε από το σοκ.

Δεν είμαι άνθρωπος πορωμένος, ούτε και τότε ήμουν.

Και παρόλο που εκείνο το γράμμα δεν με είχε πείσει – ομολογώ πως αν η υπογραφή ήταν διαφορετική ίσως να είχα πειστεί ευκολότερα – δεν ήθελα να παίρνω αποφάσεις για τη ζωή μου υπό τη σκιά τόσων και τέτοιων αμφιβολιών.

Το τρένο είχε έρθει σε πλήρη στάση, στρατιώτες πολλοί άλλοι μέσα περίμεναν, μα εγώ είχα κάνει επιτόπου μεταβολή κι απομακρυνόμουν.

Απρόσεκτος συγκρούστηκα με δύο στρατονόμους.

Το να διαβαστεί από εκείνους το γράμμα και να σκιστεί ήταν θέμα μερικών δευτερολέπτων. Η βία που ακολούθησε με έκανε να καταλάβω αρκετά για την τάξη πραγμάτων.

Καθώς με έσπρωχναν πια πίσω στο τρένο, ο ένας με κλομπ κι ο άλλος με το χέρι στη θήκη του όπλου, χαμογελούσα.

Γιατί κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια μου το γράμμα θα ήταν κρυμμένο στο καθρέπτη του νου, εκεί όπου κανένας ακόμα δεν θα μπορούσε να κοιτάξει…

Ελεύθερη θέληση

Αναρωτιέμαι αν υπάρχει ελεύθερη θέληση... Ακόμα κι αν όταν βρισκόμαστε μπροστά σε μια επιλογή, έχοντας θεωρητικά άπειρες δυνατότητες εκλογής, πως βρεθήκαμε σε αυτή; Δεν ήταν μία προηγούμενη επιλογή; Αν κάνουμε όλες τις αναγωγές δεν φτάνουμε σε ένα σημείο στην ύπαρξής μας όπου μία ή περισσότερες παράμετροι της ίδιας μας της συνείδησης καθορίστηκαν από κάτι ή κάποιον άλλο; Και καθώς η συνείδηση και η αντίληψη είναι μόνο αυτοαναφορικές όταν εξετάζονται ως προς τον χρόνο, και πάλι ατελής, μήπως το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι ότι η όποια πολύπλοκη νομοτέλεια υπαγορεύει ψιθυριστά τα βήματά μας στον κόσμο θα μας επιτρέψει την ψευδαίσθηση της ελπίδας (;)

Φόβος, Πόθος, Οργή και άλλα

Φόβος. Ένα από τα ένστικτα που διασφαλίζουν την επιβίωση μας. Αλλά όπως και όλα τα άλλα της κατηγορίας του, κρύβονται βαθιά στις σκέψεις και τις πράξεις μας, αναγνωριζόμενα στις πιο ακραίες και υποχρεωτικά αγνότερες μορφές τους. Αλλά, όπως οι άλλοι οικουμενικοί προπατορικοί θεοί των ανθρώπων - Πόθος, Οργή, Θλίψη και άλλα - καταδύονται και αναδύονται ελεύθερα μέσα στις και διαμέσου των πράξεων και σκέψεων μας. Νοούμε ένα σύστημα ισορροπιών θεσπισμένο μάλλον αυθαίρετα που μας προστατεύει αντανακλαστικά, αλλά αυτό υποθέτω ισχύει μόνο στις πιο ακραίες, άμεσα δρώσες μορφές τέτοιων ενστικτώδων ορμεμφύτων. Γιατί σε αντίθεση με τα δηλητήρια του σώματος, ο φόβος σε μικρές ποσότητες προκαλεί αναισθησία αλλά όχι μιθριδατισμό. Ο φόβος, πιστεύω, σε μικρές, σπάνια αντιληπτές στην δοσολογία τους ποσότητες είναι ο οικοδόμος του ιεραρχικού προτύπου με το οποίο δομούμε και αποζητούμε να δομηθούν σχέσεις, κοινωνίες, σύμπαντα.
Ο αρχαίος τρόπος του υποσυνειδήτου μας να αντιμετωπίζει θεατές και αθέατες πηγές φόβου είναι η εκτόνωση στους εφιάλτες. Τα τέρατα που σκοτώνουμε ή μας καταβροχθίζουν στον ύπνο μας είναι οι αληθέστεροι μάρτυρες μίας εσωτερικής πορείας και των παρρεκλίσεών της.

Υπάρχουν περισσότερα για να γραφτούν, αλλά τόσος λίγος χρόνος.

Η ζωή κι ο θάνατος, και όλα όσα στέκουν ανάμεσα, είναι θραύσματα μόλις της αιωνιότητας που κυλάει πίσω από τα βλέφαρα ενός Ονερευτή...

- Εγώ, πριν από λίγο:D