Φόβος. Ένα από τα ένστικτα που διασφαλίζουν την επιβίωση μας. Αλλά όπως και όλα τα άλλα της κατηγορίας του, κρύβονται βαθιά στις σκέψεις και τις πράξεις μας, αναγνωριζόμενα στις πιο ακραίες και υποχρεωτικά αγνότερες μορφές τους. Αλλά, όπως οι άλλοι οικουμενικοί προπατορικοί θεοί των ανθρώπων - Πόθος, Οργή, Θλίψη και άλλα - καταδύονται και αναδύονται ελεύθερα μέσα στις και διαμέσου των πράξεων και σκέψεων μας. Νοούμε ένα σύστημα ισορροπιών θεσπισμένο μάλλον αυθαίρετα που μας προστατεύει αντανακλαστικά, αλλά αυτό υποθέτω ισχύει μόνο στις πιο ακραίες, άμεσα δρώσες μορφές τέτοιων ενστικτώδων ορμεμφύτων. Γιατί σε αντίθεση με τα δηλητήρια του σώματος, ο φόβος σε μικρές ποσότητες προκαλεί αναισθησία αλλά όχι μιθριδατισμό. Ο φόβος, πιστεύω, σε μικρές, σπάνια αντιληπτές στην δοσολογία τους ποσότητες είναι ο οικοδόμος του ιεραρχικού προτύπου με το οποίο δομούμε και αποζητούμε να δομηθούν σχέσεις, κοινωνίες, σύμπαντα.
Ο αρχαίος τρόπος του υποσυνειδήτου μας να αντιμετωπίζει θεατές και αθέατες πηγές φόβου είναι η εκτόνωση στους εφιάλτες. Τα τέρατα που σκοτώνουμε ή μας καταβροχθίζουν στον ύπνο μας είναι οι αληθέστεροι μάρτυρες μίας εσωτερικής πορείας και των παρρεκλίσεών της.
Υπάρχουν περισσότερα για να γραφτούν, αλλά τόσος λίγος χρόνος.
Η ζωή κι ο θάνατος, και όλα όσα στέκουν ανάμεσα, είναι θραύσματα μόλις της αιωνιότητας που κυλάει πίσω από τα βλέφαρα ενός Ονερευτή...
- Εγώ, πριν από λίγο:D
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου